MY NATION’S GOT AN ORANGE ZEST!

As the age old saying goes ‘home sweet home’, one may travel all around the world but breathes a sigh of relief and satisfaction only after returning to those old streets and noisy neighbourhoods where one grew up. From the Nagpuri “hao” to “bey”, the hometown has not only influenced the language and style of living but rather it largely defines who I am today.

The city is neither too small nor too large thus making travelling a bliss.Though Nagpur is not one of the glorified metro cities of the nation, it is en route towards becoming a smart city and the ongoing metro project depicts the extent of transition the city is experiencing.

Located at the heart of the country, the city displays a vivid blend of varied cultures and languages, which is something I really love. All festivals in the city are celebrated with equal fervor.We Nagpurians have a novel way of bidding away all troubles, i.e the Marbat procession. Unique to Nagpur, large dolls of two female figures (the black and yellow marbat) and a male figure ( Badgya) are rallied around the city and then burnt, believing to have taken all evil of the society with them.(well, not all but a little definitely? )

When it comes to food, the city has something to offer to every taste bud. The choupatti of Futala, the 3am ‘tarri poha’ of Shankar Nagar and the eat street of Traffic Park are a few things which every Nagpurian cherishes! The craziness of people for shopping is also very evident on weekends, especially in the areas of Sitabuldi and Dharampeth where each shop and every lane is buzzing with life.  Seeing this can make the most unenthusiastic shopper (like me XD) also get pumped up with energy!

However what I feel sets Nagpur apart from others is its lush green environment and the soulful peaceful nights. Places like Walkers street and Van Udhyan is all that a person needs to begin his day with a good morning walk amidst the tall trees, chirping birds and the cool breeze blowing past them. Encompassing the city are the vast forest expanses of Pench, Karmazari, Tadoba and much more which heartily welcome you to nature’s abode. Nights in Nagpur are generally quiet- void of the hustle and bustle of the day and loud honking horns. Want to get away from everything and experience some peace? It’s the best time to grab your vehicle and just drive away without anywhere specific to reach to. Believe me, you’ll have a whole new perception of this city after this!

We sometimes encounter certain point blanks in our life where we are forced to think of absurd possibilities and unanswered questions. Standing along the halcyon lake gazing at the sunset, I thought in this infinitely expanding universe all we are and all we live in is a little morsel. All that we can love is very shrivelled and sometimes I feel proud because this city holds a major portion of love which I have imparted in my life.It may not be the most perfect or smartest city but whatever it is, its mine!

Muskan Gupta

1st Year, EEE

TINTS OF NAGPUR

Life, it is but a picture saturated with the colours of everyday life. Our sense of attachment is what defines this so-called picture of life. What is it that makes a picture so worthy, so impactful that it leaves a lasting impression?

CAMERA

As for me, it is the eloquently defined colour palette granting meaning, reminding me of places and flooding my mind with memories. Every place has its own distinctive chromatism. A colour characterizing its people, defining its food, illustrating its culture. A colour that when envisioned makes one muse over the dormant memories. Belonging to the small city of Nagpur there is not much that one expects to experience if planning to visit. However, should one choose to explore the nooks and creeks, they would involuntarily reverse their beliefs. Like the hidden treasure troves housed in this wondrous place, the city is a glistening example of different shades harmonizing to create a worthy spectacle. A majority of us do not indulge ourselves in what makes these colours the way they are, what makes them so striking.  

1. Hue: ‘The dominant wavelength present in a colour’. It describes the most engaging aspect of a place. Unlike most places, Nagpur has a spectrum of domineering wavelengths, like the overly spicy ‘Saoji’ style of preparing food (especially the ‘tarri-poha’!), the sweet and sour oranges for what the city is named after or the soul-soothing Walkers Lane. Apart from the pleasantries, some facts which really stand out about it are that it is one of the few smart cities of India and that it hosts the geographical centre of India known as the Zero Mile.  Also, it is a roof for a ‘double diamond railway crossing’, a rarity in its own self. Being the Tiger Capital of India, it has a fair share of tourists visiting throughout the year.
2. Saturation: ‘The purity of a colour’ which in my interpretation depicts the unsullied nature of a place. Like the primary colours, Nagpurians contribute greatly to this detail. Be it hospitality or kinship, Nagpurians will be the first ones to offer you a welcoming hand. As sweet as the oranges it is famous for, the people here are equally pleasing and fun to be with. With no religious bias, different cultures mingle perfectly with each other creating a harmonious interlude of divine sanctity in the premises of the city, further adding to its purity. Amidst the “Hao kya?” and “Pel diya bhau!”, you will experience the so-called ‘bhaichara’ which will reel you in and fill you with affection for this city and its people.

1. Luminance: ‘The intensity of light’. No matter what you go for in the city. What seems like underwhelming from a distance is but an illusion. The action you will experience in this city is far from what you’d expect. Everything is as intense as it can get. Try the spices in our traditional cooking, the ‘varli art’ which is saturated with emotion, the liveliness of the marketplace or the values one holds dear. This city truly defines what it means to be passionate about something.

All in all, Nagpur as a city (being my hometown) will forever hold a special place in my memory bank. But not everything is perfect, is it? The city’s main shortcomings are the lack of lively nightlife and the ever-growing traffic issues fuelled by upcoming construction projects like the Nagpur Metro, MIHAN project (which are necessary in the long run). Also, not having proper places for social activities is another major flaw.

Despite everything, for what its worth, this city will leave you awestruck should you choose to let the city envelop you.

Aryan Shah

1st year, MINING

औरंगाबाद – देन विश्व धरोहर की

मेरा शहर औरंगाबाद, एक बेहद खास और ऐतिहासिक  शहर है | औरंगाबाद को दरवाज़ों का शहर कहा जाता है | यहाँ कुल 52 दरवाज़े है, जिनमे से केवल 13 ही अब सुखद हालत मे हैं | इनमे से सबसे बड़ा और पुराना भड़कल गेट हैं | दरवाज़ों के अलावा, देखने के लिए, औरंगाबाद और उसके आसपास काफ़ी स्थान है, जैसे कि बीबी का मकबरा (जो कि ताज महल की परछाई स्वरूप हैं)। इसके अलावा पानचक्की, छत्रपति शिवाजी महाराज संग्रहालय, सलीम अली सरोवर एवं सोनेरी महल शहर की खुबसूरती में चार चाँद लगाते हैं। शहर के करीब ही अजंता और एलोरा की गुफाए हैं, जो कि दशकों से सैलानियों के आकर्षण का केंद्र रहीं हैं | और दौलताबाद किला भी शहर के निकट ही एक अदभुत पर्यटन स्थल है। इतने सारे ऐतिहासिक और सुन्दर स्थान होने के कारण ही औरंगाबाद को महाराष्ट्र की पर्यटन राजधानी का दर्जा प्राप्त हैं |

औरंगाबाद शहर भले ही देश के अन्य बड़े शहरों जितना चका चौँध से ना घिरा हों पर शिक्षा एवं स्वास्थ्य जैसी कई सुख सुविधाओं से निपुण हैं | इनके अलावा शहर का माहौल भी काफी़ अच्छा है – ना ही ज़्यादा भीड़ है और ना ही प्रदूषण की परेशानी | शहर का तापमान भी पूरे वर्ष अच्छा रहता है – ना ही झुलसा देने वाली गर्मी पड़ती है और ना ही ठिर्ठुरा देने वाली सर्दी | मैं कई शहरों में रहा हूँ , औरंगाबाद उनमें से सबसे खास हैं | ये कोई पर्यटन विज्ञापन नहीं है और ना ही मै अपने शहर को बड़ा चढ़ा के दर्शा रहा हूँ , लेकिन जीवन में एक बार ही सही औरंगाबाद ज़रूर आइयें |

सुमान्शु सेठी

2nd year, MME

माझे शहर – कल्याण

वाऱ्यावरती स्वार व्हावे

नदीसारखे वाहत जावे

विवेक करुनि जग जिंकावे

परि जन्मभुमीसी ना विसरावे

अश्याच या माझ्या शिवरायांच्या परिसस्पर्शाने अक्षरशः सोने झालेल्या शहराची थोडक्यात शब्दसफर मी तुम्हाला आता घडवणार आहे.ज्या भूमीने अनेक हिऱ्यांना जन्म देऊन या देशाचे कल्याण केले त्या ‘कल्याण’ या शहराची भ्रमंती आता आपण करणार आहोत. गुलशनाबाद या शहराचे नामकरण ‘कलीहून’ असे करण्यात आले आणि त्याचा अपभ्रंश होऊन ‘कल्याण‘ हे आताचे प्रचलित नाव अस्तित्वात आले.

वाड्यांच्या या समृद्ध शहराचा इतिहास आपल्याला शिवरायांच्याही भूतकाळात घेऊन जातो. शिवरायांनी या शहराचे भौगोलिक महत्त्व ओळखून याला मराठा साम्र्याज्यातील एक बंदर म्हणून नावारूपास आणलं होतं.दुर्गाडी किल्ला आणि काळा तलाव  अजूनही या समृद्ध इतिहासाची साक्ष देत उभे आहेत. या दुर्गाडी किल्ल्यावरची दुर्गा देवी ही कल्याणची आराध्य देवता. आणि अजून एक वैशिष्ठ्य सांगायचं म्हणलं तर प्रत्येक शहर किंवा गावामध्ये आता दुरापास्त झालेलं एका काळातील प्रसिद्ध वाहतुकीचं साधन म्हणजे घोडागाडी किंवा टांगा हे आजही कल्याणाच्या रस्त्यावर त्यांचा थाट कायम ठेवून आहे.

दुर्गा देवीच्या स्थापनेपासूनच्या काळातून थोडंसं पुढे आलं की आपण येतो ‘ वाडे संस्कृती’त. सुभेदार वाडा, वैद्य वाडा, जोग वाडा अश्या अनेक वाड्यांनी या शहराच्या संस्कृतीचा पाया घातला.यातील सुभेदार वाड्यापासून दुर्गाडी किल्ल्यापर्यंत गेलेलं भुयार हे आजही एक आश्चर्य  त्या काळातील लोकांच्या दूरदृष्टीचा उत्तम नमुना.  टिळकांनी सुरु केलेले ‘मेळ्याचे गणपती‘ (एकादशीला निरोप घेणारे) आजही कल्याणचं वेगळेपण ठळकपणे दर्शवतात.दसऱ्याला आणि गुढीपाडव्याला होणारी स्वागतयात्रा आणि या यात्रेत  होणारा ढोलाचा नाद आणि लेझीमची प्रात्यक्षिकं म्हणजे पर्वणीच.

कल्याण या शहराने आजवर अनेक हिऱ्यांना जन्म दिला. भारतातील पहिल्या महिला डॉक्टर आनंदी गोपाळ जोशी, पहिल्या महिला छायाचित्रकार राधाबाई वैद्य, आणि सर्वप्रथम हलत्या चित्रांचा प्रयोग यशस्वीपणे राबवणारे आणि ‘शाम्भरीक खरोलिका’ या कृष्णाजीवनावर आधारित चलचित्र प्रयोगाचे जनक महादेव पटवर्धन ही अशीच काही मूर्तिमंत उदाहरणं.

कल्याणचा इतिहास समृद्ध आहेच पण इथली खाद्यसंस्कृती काही कमी नाही बरं का…. इथला खिडकी वडा (काहीस विचित्र वाटेल) आणि अनंत हलवाई (यांनी तर शंभर वर्षाची गोड परंपरा घडवली आहे) किंवा अंबर वाड्याची चटणी चाखण्यासाठी खवय्यांच्या उड्या पडतात. या विचित्र नावांच्या पण अप्रतिम चवीच्या पदार्थांची चव चाखायला कल्याणला यावा लागेल बरं का!

आता अश्या या मुंबईच्या गर्दीतीलच एक पण तरीही स्वतःची ओळख कायम ठेवून इतिहासाची साक्ष देणाऱ्या कल्याणचे अधिक रंग अनुभवायला तर एकदा स्वतःच भेट देऊन पाहायला हवं ना!

संकेत जोग

2^nd year (Chemical)

The Times of Pune – A Changing Cultural Outlook

Well then. To be honest, I don’t know how to begin with the utopia called Pune. Over the years that I have been growing up here this city has evolved in practically every aspect that concerns society. In fact, Pune is the second largest city in the state of Maharashtra after Mumbai and has also been popularly monikered as “the cultural capital of Maharashtra.”

To me Pune is more than just a city where I reside; it holds an infinite vessel of memories and an endless array of experiences where I discerned the gravity of the tale titled Life. If you’ve never witnessed a glimpse of this epitome of a city, I think I need to stand up and say that all of y’all need to set your priorities. As a person who’s been born and brought up in Pune, allow me to share some of my experiences as far as I’ve been viewing them.

काशी नरेश की नगरी – वाराणसी

“बनारस इतिहास से भी पुरातन है, परंपराओं से पुराना है , किम्वदंतियों से भी प्राचीन है और जब इन सबको एकत्र कर दें तो उस संग्रह से भी दोगुना प्राचीन है।” यह कथन है प्रसिद्ध अमेरिकी लेखक मार्कट्वेन के।

बनारस, ‘वाराणसी’, ‘काशी’, ‘भोले की नगरी’, ‘गलियों का शहर’, ‘घाटों का शहर’, ‘मंदिरों का शहर’, ‘भारत की धार्मिक राजधानी’ आदि नामों से भी जाना जाता है।बनारस को हिन्दू धर्म में सर्वाधिक पवित्र नगरों में से एक माना जाता है। यह शहर सहस्त्रों वर्षों से भारत का, विशेषकर उत्तर भारत का धार्मिक एवं सांस्कृतिक केंद्र रहा है।बनारस ने हिंदी साहित्य को ‘कबीर’, ‘बल्लभाचार्य’, ‘रविदास’, ‘स्वामी रामानंद’, ‘मुंशी प्रेमचंद’, ‘जयशंकर प्रसाद’, ‘आचार्य रामचंद्र शुक्ल’ जैसे कई अमूल्य रत्न दिए।

जब बात आती है शिक्षा की तो बनारस में ‘काशी हिन्दू विश्वविद्यालय’ (B.H.U) , जिसे ‘ज्ञान का संगम’ भी कहा जाता है, ‘महात्मा गांधी काशी विद्यापीठ’, ‘सेंट्रल इंस्टीट्यूट ऑफ हॉयर टिबेटियन स्टडीज़’, और ‘संपूर्णानंद संस्कृत विश्वविद्यालय’ जैसे चार बड़े विश्वविद्यालय हैं।

मंदिरों के इस शहर में ‘काशी विश्वनाथ मंदिर’ (12 ज्योतिर्लिंगों में से एक), ‘संकटमोचन मंदिर’, ‘दुर्गा मंदिर’, ‘तुलसी मानस मंदिर’ इत्यादि जैसे कई बड़े-बड़े मंदिर हैं।इस शहर में 84 घाट हैं जिनमें से कुछ मुख्य ‘अस्सी घाट’, ‘दशाश्वमेध घाट’, ‘मणिकर्णिका घाट’, ‘हरिश्चंद्र घाट’, ‘चौका घाट’ इत्यादि हैं। अस्सी घाट पर सुबह-सुबह होने वाला कार्यक्रम ‘सुबह-ए-बनारस’ तथा दशाश्वमेध घाट पर शाम को होने वाली दिव्य आरती मंत्रमुग्ध कर देती है। दीपावली के कुछ दिन पश्चात देव दीपावली मनाया जाता है, इस पर्व में सभी घाटों पर रात्रि के समय एक साथ पूरे घाट पर दीपक जलाए जाते हैं, यह दृश्य बहुत ही सुन्दर होता है। दशाश्वमेध घाट के बारे में कुछ लोकोकक्तिया‌ हैं कि भगवान ब्रह्मा ने भगवान शिव को प्रसन्न करने  लिए यहां यज्ञ किया था। मणिकर्णिका घाट पर मृत देहों का दहन किया जाता है। लोगों का ऐसा मानना है कि यहां पर दहन होने से मृतक को मोक्ष की प्राप्ति होती है।

वैसे तो आपकी शांति के लिए मंदिर, पार्क, घाट जैसी जगहें हैं पर आपको विशेष शान्ति चाहिए तो आप सारनाथ जा सकते हैं। जहां पर भगवान गौतम बुद्ध ने  अपना पहला उपदेश दिया था।
घूमने के लिए बनारस में ‘काशी हिंदू विश्वविद्यालय’ (BHU), मधुबन, संत रविदास पार्क, घाट, सारनाथ, गोदौलिया(काशी विश्वनाथ मंदिर), रामनगर, दुर्गाकुंड, संकट मोचन, लहरतारा जैसी बहुत सी जगह हैं। खरीदारी के लिए यहां एक से बढ़कर एक दुकानें, शो रूम्स, शॉपिंग मॉल इत्यादि है तथा यहां का लोकल मार्केट भी काफी अच्छा है। अगर आपको घूमते-घूमते भूख लग जाए तो आपके लिए लौंगलत्ता, मलाई, लस्सी, समोसा, बाटी-चोखा आदि और अंत में बनारस का विशेष मगही पान (बनारसी पान) जो कि पूरे भारत में प्रसिद्ध है, उपलब्ध है। डोमिनोज़, पिज़्ज़ा हट के स्टोर तथा होटल अमाया, मिंग गार्डन,कैप्सिकम जैसे कई होटल उपलब्ध है।

बनारस में आपको बड़ी-बड़ी इमारतें तो नहीं मिलेंगी परन्तु लोगों के दिलों में प्यार बहुत मिलेगा। इसी प्यार रूपी सुंदरता को देखकर बहुत से पर्यटक प्रत्येक वर्ष यहां आते है और यहीं के होकर रह जाते हैं। यह ऐसा शहर है जहां सबका स्वागत पूरे दिल से किया जाता है। यहां तो मरना भी सौभाग्य माना जाता है।

सांसों में बसकर कर बोलेगा ,
आओ तो एक बार बनारस।।
उंच-नीच का भेद नहीं है,
देता सबको प्यार बनारस।।
अपनी मस्ती में जीने का,
देता है अधिकार बनारस।।
ग़म लेकर खुशियां देता है,
मांझी की पतवार बनारस।।
अपना बनकर जो आए,
करता है सत्कार बनारस।।

प्रतीक यादव  एवं  सौरभ कुमार 

1st year, MME

 

            

माझे शहर-मंगरूळपीर

‘जननि जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरियसि।’

हे संस्कृत वाक्य किती विचाररपूर्वक निर्माण झाले असेल, नाही? आपली आई असो वा आपले गाव/शहर असो प्रत्येकाला यांची एक वेगळीच ओढ असते. ज्याप्रमाणे चंद्र पृथ्वीभोवती फिरतो त्याप्रमाणेच आपले मन अापल्या गावाभोवती फिरत राहते. प्रत्येक शहराच्या दृष्टीने तेथील माणसे, घरे यांप्रमाणे निसर्ग, जीवसृष्टी महत्त्वाची असते.

माझ्या शहराचे नाव आहे मंगरूळपीर. महाराष्ट्राच्या वाशिम जिल्ह्यातील सहा तालुक्यांपैकी एक. ‘मंगलपूर’ या शब्दाचा अपभ्रंश होऊन ‘मंगरूळ’ हे नाव तयार झाल्याचे सांगितले जाते. या शहराच्या नावाला ‘पीर’ हा शब्द लागण्याचे कारण म्हणजे येथील सुप्रसिद्ध पीराचा दर्गा. या शहरातील विविधधर्मांच्या लोकांमध्ये सलोख्याचे संबंध आहेत.

मला येथील सर्वात  जास्त आवडणारी गोष्ट म्हणजे दरवर्षी होणारी जत्रा. ही जत्रा दहा दिवस चालते. या जत्रेत मोठमोठाले पाळणे, विविध वस्तूंची दुकाने तसेच खाद्यपदार्थांचे गाडे असतात. टुरिंग टॉकीजेस तसेच खेळांची दुकानेदेखील असतात. सर्कशीसारख्या थरारक गोष्टी असतात. प्रत्येकाने एकदातरी ही जत्रा अनुभवावी असे मला वाटते.

हे शहर एक आध्यात्मिक भूमी आहे. या शहरातील पीराचा दर्गा हा सुफी संत दादा हयात कलंदर यांचा आहे. जगात जे तीन कलंदर होऊन गेले त्यांपैकी हे एक. विंध्य ओलांडून येणारी ही पहिली मुस्लीम व्यक्ती. खुद्द औरंगजेबाने या दर्ग्याला देणगी दिल्याची नोंद आहे.हा दर्गा म्हणजे अतिशय सुंदर व प्रेक्षणीय  स्थळ आहे. तसेच या शहरात ब्रिटिशांच्या काळात श्री बिरबलनाथ महाराज हे संतपुरूष होऊन गेले. त्यांनी येथे नाथ संप्रदायाचा प्रसार केला. येथेच त्यांनी जिवंत समाधी घेतली. शहराच्या मध्यभागी त्यांचे समाधी मंदिर आहे. त्यांच्यावरील श्रध्देपोटी शहराला ‘मंगरूळनाथ’ असेही म्हटले जाते. येथे दरवर्षी त्यांच्या स्मृतीप्रीत्यर्थ जत्रा आयोजित केली जाते. या आध्यात्मिक स्थळांना भेट दिल्यावर आपल्याला एका वेगळ्याच उर्जेचा अनुभव येतो.

शहरामध्ये एक मोठा तलाव आहे जो पावसाळ्यामध्ये पाहणार्‍यांचे लक्ष वेधून घेतो. शहराच्या आतील भागात दाट लोकवस्ती असली तरी शहराच्या आजूबाजूंनी अनेक झाडे आहेत. शहराचे मोठे वैशिष्ट्य म्हणजे येथे अनेक मोकळी मैदाने आहेत. ही मोकळी मैदाने म्हणजे मुलांचे सर्वात आवडीची ठिकाणे. कारण इथेच मुलांचा शारीरिक विकास होतो. असे हे माझे शहर नक्कीच भेट देण्यासारखे आहे.

 

— मंदार कुळकर्णी

1st year, MECH

---

                                                                                                             

 

MUMBAI- THE CITY THAT NEVER SLEEPS

The cold, wintry morning greeted me with rays of sunlight emerging over the horizon. The penetrating winds made me snuggle in my jacket as I yearned for warmth. The twitter of the birds took my mind off the cold as I intently listened to it. But it was the loud, incessant honking of the driver that broke the peace as I was reeled into reality. As the train approached the station, a grin spread across my face despite the cold- it was time to go home to my city, the city that never sleeps! And I boarded the train with thoughts as to why I loved my city so much…

One of the qualities of Mumbaikars that amazes me is the affability of the people. They are always at the beck and call of people and animals alike, irrespective of how busy they are. An example is the recent floods that happened in Mumbai(around the start of December). The unexpected downpour caught people off-guard. But the ever ready citizens offered all they had- food, shelter and clothes to all those who required it.

Another remarkable quality is the will, hope and ‘Never say die’ attitude of the people. The city’s spirit to fight back and emerge as a winner after just about anything is unbelievable. The 26/11 attacks are a testimony to this fact. The deaths of so many people made the city careen in shock as it burned from within, only to rise like a phoenix from its ashes vowing to never let such events occur again.

On a lighter note, Mumbai is surely a complete city in my eyes. From the largest slums to the abodes of superstars, from the tastiest street food to the elegant five stars, it is surely a “city of dreams”, quite literally, for each one of its citizens. There are innumerable ‘rags to riches’ stories of people who came here starry-eyed.

The nightlife is amazing. You step out at night and it’s as if a whole new city has evolved. The street filled with vendors, the aroma of food stalls attracting large crowds and the hustle-bustle at night is a spectacle to witness. It’s a busy and speedy city 24/7 where the people never rest, never sleep!!

Festivals are another aspect of this city that appeals to me. Be it Ganesh Chaturthi, Holi or any other festival, one and all are celebrated with equal importance and pomposity. The energy, enthusiasm and oneness of celebrations is remarkable. The streets come alive with humongous Ganesh pandals and Holi turns the streets into rainbow coloured streams. All these have one thing in common- bringing together people from all walks of life and showing how different cultures in Mumbai coexist happily together.

“Inner beauty is great, but a little mascara never hurts”. In the same way, the spirit and inner-self of the people is remarkable, but external beauty has its own poise. Such is the dazzling Queen’s Necklace of Mumbai- an area which exists at night and as the name suggests, is truly the pearl of Mumbai.

But the most significant thing that I personally think defines this city is that it is an epicenter for youthquakes. The recent resurgence of the youth to not only think, but also contribute and act towards social and political aspects of the country is something that I am proud of. Therefore there is not just one thing that defines Mumbai for me, it’s all these small things that infuse together and make me proud of my city!!  

Amay Jain

Aarohi ’17 – Cultural Masterpieces

We are the soul of society, and Aarohi ’17 exhibited talent as an extension of that soul. From the expressions of our stage personas to the fluency of dance, our personalities represent our entire culture. We’re proud to flaunt who we are, and our contestants magnificently proved they’re just as majestic.

Aarohi ’17 – The Musical Aficionados

Aarohi 2017 started off to the hum of strings swelling throughout the auditorium. The stage lights were lit, the audience’s faces reduced to a sea of glimmering eyes and anticipating ears. The judges adept, pencils aloft, a critical ear turned. This was the stage of the minstrels and the virtuoso, the epitome of what it meant to be an artist.

We had a chance to peek a glance in the lives of these outstanding performers, and find out what made them who they are today. It’s a beautiful experience to partake, the gathering of souls from across the country to be portrayed on stage through their tenacity and musical talent.